Η Πολιτική Στρατηγική του Τσίπρα και οι Προκλήσεις της Αντιπολίτευσης

Το τελευταίο διάστημα, η πολιτική ειδησεογραφία γύρω από τη Βουλή έχει εστιάσει στις προσπάθειες των κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να αμφισβητήσουν την κυβερνητική εξουσία. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα αυτών των προσπαθειών φαίνεται περιορισμένη, αν αναλογιστούμε τις δυνατότητες των ηγετικών τους στελεχών. Παράλληλα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ανακοινώσει ότι εργάζεται πάνω σε ένα βιβλίο που αφορά την προηγούμενη θητεία του ως πρωθυπουργός και προγραμματίζει τη δημιουργία ενός νέου κόμματος για το μέλλον. Με άλλα λόγια,φαίνεται να επικεντρώνεται στον εαυτό του.

Είναι απορίας άξιον γιατί δεν έχει εμφανιστεί στη Βουλή τις τελευταίες ημέρες για να συμμετάσχει ενεργά στην αντιπολιτευτική δράση κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί δεν επιλέγει να δώσει το «παρών» εκεί όπου διεξάγεται η πραγματική πολιτική μάχη; Έχει σίγουρα την ικανότητα να συμμετέχει σε τέτοιες συζητήσεις… Οι πολίτες που διαφωνούν με την τρέχουσα κυβέρνηση περιμένουν από τον πρώην Πρωθυπουργό περισσότερη δραστηριότητα και σθεναρή αντίσταση από ό,τι από άλλους πολιτικούς όπως ο Ανδρουλάκης ή ο Χαρίτσης – οι οποίοι προσπαθούν επίσης.

Η απουσία του Τσίπρα από αυτές τις σημαντικές διαδικασίες μπορεί τελικά να διευκολύνει τον Μητσοτάκη σε μια σύγκρουση όπου θα υστερούσε φυσικά. Είναι σαν να παρέχει στον αντίπαλό του ένα πλεονέκτημα τη στιγμή που βρίσκεται υπό πίεση.

Πώς μπορεί κάποιος να ενδιαφερθεί για έναν πιθανό «κόμμα Τσίπρα», αν αυτός δεν συμβάλει στην αντιμετώπιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Πόσες ώρες πραγματικής αντικυβερνητικής δράσης έχει καταγράψει μέχρι σήμερα ως βουλευτής;

Μπορεί άλλοι πολιτικοί παράγοντες να πλήξουν τον Πρωθυπουργό και στο τέλος ο ίδιος να παρουσιαστεί ως πιο κατάλληλος για τη διαδοχή; Είναι λογικό κάποιος που συχνά απουσιάζει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων – αφήνοντας έτσι κενές θέσεις – να θεωρείται βασικός αντίπαλος της Δεξιάς; Εδώ και δύο χρόνια κατέχει μια θέση χωρίς ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έργο που θα μπορούσε ενδεχομένως να δικαιολογήσει μια επιστροφή στο προσκήνιο με αξιοπιστία.

Είναι αποδεκτό ένας πρώην Πρωθυπουργός ν’ επιδιώκει ξανά κυβερνητικές ευθύνες μέσω ενός νέου κόμματος χωρίς ωστόσο αυτό το εγχείρημα ν’ αντανακλά κοινωνικές ανάγκες; Από πού θα προκύψουν αυτές οι ανάγκες όταν είναι απούσα από τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής σκηνής;

Όλοι αυτοί που δήλωναν μετά την ανάληψη εξουσίας από τον Μητσοτάκη «Τσίπρας θα λέτε και θα κλαίτε» εννοούσαν ότι πρέπει ν’ αγωνίζεται ενεργά απέναντι στον Νεομητσοτακισμό.

Aκόμη κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι φέρει ευθύνες για τη δυσχερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι δύσκολο ν’ αμφισβητήσει κανείς πως η απεργία συμμετοχής στις αντικυβερνητικές μάχες μπορεί σύντομα ν’ αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας στην εικόνα του.

Η έλλειψη παρουσίας στη Βουλή μπορεί τελικά ν’ απαξιώσει τον ίδιο στα μάτια των ψηφοφόρων που εμπιστεύθηκαν το κόμμα αλλά όχι τυφλά. Η βάση δείχνει ήδη σημάδια μη διάθεσης επανάληψης μιας παρόμοιας πορείας όπως αυτή μεταξύ 2015-2019 καθώς δεν βλέπει τον αρχηγό δίπλα τους…

Pώς λοιπόν σκοπεύει ν’ οργανώσει μία νέα στρατηγική παρουσία με νέο φορέα αν δε συμμετέχει στους αγώνες αυτούς;

Συμπέρασμα

“Στοιχειώδες Γουότσον…”