Η Ευρώπη και η Ουκρανική Κρίση

Φυσικά,δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεται ο επιτιθέμενος με τον αμυνόμενο,ούτε να γίνονται παραχωρήσεις στο διεθνές Δίκαιο ή να υπονομεύεται η θεμελιώδης αρχή ότι τα σύνορα δεν πρέπει να αλλάζουν με τη βία. Αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλους και παντού – αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό θέμα.

Ωστόσο,στην περίπτωση της Ουκρανίας,ακόμη και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι η Ευρώπη έχει υποστεί ήττα. Η στήριξη της μαριονέτας που εγκατέστησαν οι Αμερικανοί στο Κίεβο στη θέση της ρωσικής μαριονέτας αποδεικνύεται καταστροφική για τις χώρες αυτές. Ούτε τα όπλα που παρέδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες -τα οποία θα πληρωθούν- ούτε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις -που μετακυλίουν το κόστος στους πολίτες τους- ούτε οι συνεχείς κυρώσεις κατάφεραν να κάμψουν τον Πούτιν.

Ποια «απομόνωση» υπάρχει στον δυτικό κόσμο όταν ο Τραμπ έχει τον Πούτιν σε πρώτο πλάνο και συνάπτει μαζί του συμφωνίες; Επιβάλλοντας στους Ευρωπαίους ότι αν στείλουν όπλα στον Ζελένσκι αυτά θα είναι αμερικανικά αλλά με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Αναμφισβήτητα, αυτός ο πόλεμος μέσω αντιπροσώπων που προκάλεσε η κυβέρνηση Μπάιντεν αναγκάζει την Ευρώπη να επωμιστεί το οικονομικό βάρος του πολέμου, «καταλήγει μ’ έναν λυγμό» -όπως λέει ο Έλιοτ- πάλι υπό την καθοδήγηση των Αμερικανών. Ωστόσο, επικρατεί σύγχυση σχετικά με τις εξελίξεις γύρω από την επίλυση της κρίσης.

Είτε πρόκειται για μια «συμφωνία ειρήνης» όπως επιθυμεί ο Τραμπ είτε για μια «εκεχειρία» που ζητούν οι ευρωπαίοι υποστηρικτές του Ζελένσκι – καθώς φαίνεται πως προσπαθεί περισσότερο να προστατεύσει τη θέση του παρά τη χώρα του. Η σύγχυση έγκειται στο γεγονός ότι όσοι από την Ευρώπη συνομιλούν με τον Τραμπ και τον Ζελένσκι εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της ΕΕ αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι αυτή η Ένωσή τους. Η λεγόμενη «σύμμαχοι των προθύμων» αποτελείται κυρίως από κράτη εκτός ΕΕ.

Οι κυβερνήσεις συμμετέχουν προς όφελος των εθνικών τους συμφερόντων κι όχι ως μέλη μιας ενωμένης κοινότητας. Η ΕΕ περιορίζεται σε άνευ ουσίας τηλεδιασκέψεις κορυφής όπου περισσότερο σχολιάζουν τις εξελίξεις παρά παίρνοντας αποφάσεις – καθώς λείπει η απαραίτητη συναίνεση.

Οι «πρόθυμοι» δρουν σύμφωνα με δικούς τους στόχους ενώ η κανονική ΕΕ παρακολουθεί χωρίς στρατηγικό σχέδιο ή ενιαία κατεύθυνση! Ποια αξία έχουν αυτές οι τηλεδιασκέψεις όταν κάποιοι συμμετέχοντες προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του πλανητάρχη ενώ άλλοι υπόσχονται… Νόμπελ Ειρήνης; Πόσο κύρος διατηρείται στα κοινοτικά όργανα όταν απέναντι αγνοούνται πλήρως και προτιμούν ξεχωριστές συνομιλίες με ακραίες φιγούρες όπως ο Όρμπαν και η Μελόνι;

Για πόσο ακόμα θα γίνεται ανεκτή αυτή η φάρσα από την διορισμένη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σχετικά με την άσκηση ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας όταν καμία χώρα δεν έχει εκχωρήσει αυτές τις αρμοδιότητες στα κοινοτικά θεμέλια;

Aποδεικτική ένδειξη ότι το παιχνίδι των προθύμων υπακούει στις προσωπικές τους σκοπιμότητες αντί στην προοπτική της ΕΕ βρίσκεται στην πρωτοβουλία του Μακρόν που θέτει στο τραπέζι ακόμη και τον Ερτογάν! Αποτυγχάνοντας να αναγνωριστεί ως ευρωπαίος αρχηγός κρατών αποκαλεί “τέρας” εκείνον που ο Τραμπ χαρακτηρίζει “φιλικό” επειδή δεν ενδιαφέρεται για την τύχη της Ευρώπης. Προσπαθεί απλά να διαφυλάξει τη χώρα του κλείνοντας έτσι έναν κύκλο εξουσίας στη Γαλλία χωρίς όμως κανείς να χρεώσει τις καταστρεπτικές επιλογές του στην Ουκρασία στους χειρισμούς αυτούς.

Οι Μακρόν και Μέρτς ως επικεφαλής δύο ισχυρών χωρών δείχνουν πως δε λειτουργούν σαν κοινοτικοί εταίροι αλλά μάλλον σαν μέλη μιας παράλληλης δομής έξω από την πραγματική Ευρώπη.
Έτσι λοιπόν το ευρωπαϊκό όνειρο μεταμορφώνεται από αυτούς που το δημιούργησαν…