Ο Θανάσης Ευθυμιάδης, μέσω μιας ανάρτησής του στο Instagram, επαναφέρει μια παλαιότερη σκέψη του σχετικά με τις πρόσφατες πυρκαγιές, εκφράζοντας την προσωπική του γνώμη για το περιβάλλον. Ο ηθοποιός, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζει σε αρμονία με τη φύση, τόνισε ότι η πραγματική προστασία της φύσης αρχίζει από την εκπαίδευση και το παράδειγμα που προσφέρουμε στα παιδιά μας.
Στο κείμενό του αναφέρει ότι τα παιδιά πρέπει να αναπτύξουν συναισθηματική σύνδεση με τη φύση και τα δέντρα για να αποφύγουν τα λάθη των προηγούμενων γενεών. Μάλιστα θυμήθηκε ένα περιστατικό από τα σχολικά του χρόνια όταν αντέτεινε στον δάσκαλό του που αποκάλεσε τα δέντρα «άψυχα». Η αντίδρασή του προκάλεσε την οργή του δασκάλου που τον τιμώρησε χτυπώντας τον με χάρακα στις παλάμες.
Ο ηθοποιός υπογράμμισε ότι η επαφή των παιδιών με τα δέντρα είναι κρίσιμη, καθώς τους βοηθάει να κατανοήσουν τη σημασία τους στη ζωή μας – από την μετατροπή διοξειδίου του άνθρακα σε οξυγόνο μέχρι την αίσθηση ασφάλειας που προσφέρει η «αγκαλιά» ενός δέντρου.Ωστόσο σημείωσε πως στα πάρκα και τις πλατείες οι κορμοί συχνά κλαδεύονται έτσι ώστε να μην επιτρέπεται στα παιδιά να σκαρφαλώνουν σε αυτά.
Κλείνοντας ο Θανάσης Ευθυμιάδης επισήμανε ότι μόνο εάν οι νέοι ενσωματώσουν τα δέντρα στην αγάπη και τις προσευχές τους θα μπορέσουν αυτά να σωθούν από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που απειλούν την ύπαρξή τους.
Η ανάρτηση του Θανάση Ευθυμίαδη
«Η βάση των ευθυνών μας για τις φωτιές είναι η παιδεία και το παράδειγμα που δίδουμε στους νέους.
“Όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη φύση στη συνείδηση των παιδιών – γι’ αυτό το μάθημα της Μελέτης Περιβάλλοντος θεωρείται λιγότερο σημαντικό και συχνά δεν γίνεται γιατί αναπληρώνεται χρόνος άλλων μαθημάτων όπως Μαθηματικών ή Γλώσσας)
*Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο κι έφτασε η ώρα για τον καθηγητή μας να μιλήσει για έμψυχα και άψυχα όντα είπε πως τα φυτά ανήκουν στην κατηγορία των άψυχων.
“Για άλλη μία φορά διαφώνησα μαζί του:
“Μα εγώ μιλώ με τα δέντρα. Είναι φίλοι μου”.
Εκνευρίστηκε ξανά κι έσπασε ένα ξύλινο χάρακα χτυπώντας μου πάλι στις παλάμες (με την άδεια της Υπουργείου Παιδείας).
Eλπίζω σήμερα οι εκπαιδευτικοί λένε διαφορετικά πράγματα στους μαθητές τους.
Eάν δεν επιτρέψουμε στα παιδιά αυτήν τη σύνδεση με τη φύση θα συνεχίσουν εμείς κάνουμε λάθος.»
Μόνο εάν δείξουμε πόσο αγαπάμε εμείς ως ενήλικες αυτήν τη σχέση θα μπορέσουμε κι εκείνα ν’ αποκτήσουν μια φιλία μαζί τους.
Αν εξηγήσουμε πως όλο αυτό το διοξείδιο άνθρακος είναι δηλητήριο γι’ αυτούς αλλά αυτοί το μετατρέπουν σε ζωογόνο οξυγόνο τότε ίσως καταλάβουν πόσο σημαντικά είναι.
Αν αφήσουμε λοιπόν ένα παιδί ν’ ανέβει πάνω σ’ έναν κορμό τότε θα νιώθει σαν στην αγκαλιά της μητέρας.
Μόνον έτσι μπορεί πραγματικά ν’ αγαπήσει ένα μικρό παιδί όλα αυτά.
Φυσικά όμως στις αστικές περιοχές κλαδεύονται κατά τρόπο ώστε καθιστούν αδύνατο οποιαδήποτε προσπάθεια ανάβασης.
«Γιατί κάνετε έτσι;» είχα ρωτήσει κάποτε.
«Για λόγους ασφαλείας»,ήταν η απάντηση.
«Πάλι προσπαθούμε μόνο θεραπεία χωρίς διάγνωση», σκέφτηκε κανείς…
“